بلدبودن نمیدانم توابهام مراحل کن

انسان در آغوش ثانیه های دل بریدن ، در تلاطم سکون  و حق همزیستی با خروش موجهای ناشناس  ، در فلسفه دستان خالی ، در جاماندن از عبور و……..

این تو ، این من و این هزاران چشم وامانده به قانون امید امیدواران ، بامن کنار می آید که دستم راخواهی گرفت یا وعدا غیر مکذوب .

تبسم کن که قالی ها رمان نقش می بافند

وجای خالی یادت گل بی خار می کارند